Ο γαμπρός, 1967

Ο Αλέκος Φασιανός, μαθητής του Γιάννη Μόραλη, ανήκει στους επιγόνους της Γενιάς του Τριάντα και συμμερίζεται την ιδεολογία της για την δημιουργία ενός ελληνικού μοντερνισμού. Το ώριμο έργο του εμπνέεται από μια εξιδανικευμένη καθημερινότητα όπου πρωταγωνιστούν νεαροί αστοί, ποδηλάτες, καπνιστές, ζευγάρια. Στο αναγνωρίσιμο και δημοφιλές ύφος του Φασιανού έχουν συγκεραστεί επιδράσεις από την αρχαία αγγειογραφία, τη λαϊκή παράδοση, τον Ματίς, την Art-brut. Μια λεπτή ελαστική γραμμή, περιγράφει φιγούρες και αντικείμενα μ’ ένα σχέδιο ηθελημένα απλό και σχηματικό. Άλλοτε η μορφή παραμένει λευκή, ενώ το βάθος καλύπτεται από ενιαίο επίπεδο χρώμα, όπως στην ερυθρόμορφη αγγειογραφία, άλλοτε οι φιγούρες βάφονται μπλε, κόκκινες ή μαύρες και προβάλλονται σ’ ένα ενιαίο βάθος όπως στην μελανόμορφη αγγειογραφία. Στον Γαμπρό, ένα πρώιμο έργο του καλλιτέχνη, εκτός από την ασυνήθιστη πράσινη τονικότητα, όλα τα στοιχεία της ποιητικής του είναι ήδη παρόντα: το ηθελημένα απλοϊκό σχέδιο, η λαϊκή εικονογραφία, το αφηγηματικό ύφος. Το ριγέ κοστούμι παραπέμπει στον «δάσκαλο» Τσαρούχη, που χρησιμοποιεί συχνά αυτό το μοτίβο στα έργα του με λαϊκούς νέους άντρες στο τέλος της δεκαετίας του ’30. Οι λευκές ρίγες σχηματίζονται με την αφαίρεση χρώματος και στις δυο περιπτώσεις. Το ποιητικό στοιχείο τονίζεται με την ανεμίζουσα κόμη